Onverwacht droog

Gratis af te halen: 2 pakken abriform premium luiers maat S2. Want wij hebben ze niet meer nodig. Wat een mijlpaal, wat bijzonder! Ook wij mogen het eindelijk zeggen: Christian (7,5 jaar oud) is zindelijk, dag en nacht. De weg naar zindelijkheid was lang en zeker niet altijd makkelijk, maar toch werd de laatste stap onverwacht makkelijk en snel genomen. Ik had gedacht nog zeker 1-2 jaar aan die nachtelijke luier vast te zitten, maar wat is het heerlijk als je opeens toch zo verrast wordt door je kind. Op een avond zei hij simpelweg: “Mama? Ik wil geen luier, ik wil ook een onderbroekje.” (Zusje Eveline, 5 jaar, slaapt nu meer dan een half jaar zonder luier) En de volgende ochtend, tot mijn verrassing, een stralende en trotse Christian: “Mama, het bed is niet nat!”

Onze reis naar zindelijkheid startte toen hij bijna 5 jaar was. Eigenlijk ook plotseling. We waren al een jaar aan het ‘oefenen’ op de WC of het potje, dat hij tussen luier verschoningen er even op moest zitten om te wennen. Maar nooit, zelfs niet per ongeluk, belandde daar een plasje. Ik had geen idee hoe we hem ooit zindelijk moesten gaan krijgen. Sinds hij 4 jaar was, hadden wij al speciale ‘medische’ luiers via de verzekering, omdat de reguliere ‘pampers’ hem niet meer paste. En op een ochtend, ergens in januari, was Christian op de dagbehandeling Kentalis en waren zijn luiers op. Ik was ze vergeten mee te geven. Geen enkel ander kind daar had zulke grote luiers als hij, dus er zat niets anders op: (leen)onderbroekje aan, vaak naar WC sturen en er het beste van hopen.

Tijdens de 5 uur daar had hij maar 1 ongelukje en in overleg besloten we het door te zetten. Thuis zat hij in de luiers en op de dagbehandeling ging de luier uit, stuurden ze hem regelmatig naar WC en aan het einde van de dag deden ze hem weer een luier aan. Zo ging hij 6 van de 24 uur zonder luier met gemiddeld 1 ongelukje. Dat werd door alle partijen als acceptabel bevonden en zo zijn we maanden door gegaan. De uren zonder luier werden langzaam uitgebreid. Hij leek ook zelf een ‘klik’ te hebben gemaakt in zijn hoofd, hij begon aan te voelen dat hij moest plassen en ongelukjes werden minder. Wat waren we blij, zindelijkheid kwam eindelijk in beeld!

Iets te vroeg gejuicht. Om allerlei andere redenen startten wij in april in met zijn medicatie, risperidon. Een ‘life saver’ wat ons betreft, maar het had wel één groot nadeel: Christian voelde niets meer aan en zijn zindelijkheidsproces werd binnen een paar dagen teruggeworpen naar nul. Opeens moest mijn wasmachine weer overuren draaien en lag ik meerdere keren per dag op mijn knieën te dweilen. Dus de luier ging weer aan. Weer bij het begin beginnen. Het duurde daarna een jaar, veel geduld, talloze ongelukjes en slechts kleine stapjes vooruit, voordat we definitief afscheid namen van de luier overdag. Geweldig toch?

Nou. Nee. We deden hem geen luier meer aan, uit principe, maar dat betekende niet dat ik kon stoppen met dweilen en wassen. Christian plaste nog steeds regelmatig in zijn broek. Gemiddeld 2 keer per maand, maar in periodes van drukte kon dat ook rustig 3 keer per dag worden. Ik werd er helemaal moedeloos van. Ik stuurde hem al naar de WC, zorgde ervoor dat er niet te lang tussen twee toiletbezoeken zat, hield zijn gedrag goed in de gaten om hem bij de geringste hint resoluut naar de WC te sturen. En toch was het niet voldoende. Om gek van te worden. Ook omdat het niet ging om ‘een nat plekje in de onderbroek’. Nee, als hij begon te plassen dan verstijfde hij waar hij stond en liet alles lopen. (als je wilt weten hoe dat is: pak een maatbeker, vul dit met 300 ml warm water. Giet dit vanaf je kruis langs de binnenzijde van benen naar beneden. Je zult dan opmerken dat ook je schoenen zeiknat worden en er zich een mooie grote plas op de grond vormt. En dan stel je je voor dat het urine is, met bijbehorende geur, die nauwelijks te verwijderen is uit textiel dat je niet kunt wassen. Lees: schoenen, sandalen, vloerkleed, bank. En dat herhaal je dan minstens een paar keer per maand, ongeveer 1,5 jaar lang… Ja, dat is inderdaad zo irritant als het lijkt.)

Ik was erg opgelucht toen de psychiater suggereerde dat Christian, inmiddels ruim 6,5 jaar oud, misschien maar eens beoordeeld moest worden door een uroloog. Niet dat ik dacht dat er iets echt ‘lichamelijks’ aan de hand was, maar omdat ik simpelweg echt niet meer wist wat te doen. De conclusie van de uroloog was heel simpel en weinig verrassend: Christian voelt zijn lijf niet goed aan, negeert plasprikkel. De blaas neemt wraak en trekt dan op een onverwachts moment samen, waardoor hij alles laat lopen. En dat ook niet kan tegenhouden. Oké, helder. Maar hoe leer je een autistisch kind luisteren naar inwendige prikkels die alleen hij kan voelen? De oplossing bleek erg verrassend. Laxeren. Laxeren? Ja, laxeren. Zorg ervoor dat hij zijn poepprikkel niet kan negeren door er bijna diarree van te maken en dan gaat het plassen en aanvoelen daarvan ook vanzelf beter. Maar geef het minstens een jaar, die tijd is nodig om de ‘computer’ te resetten. Ik moet bekennen dat ik sceptisch was toen ik met enorme dozen laxeerpoedertjes thuis kwam, maar ik was tot alles bereid.

We zijn nu bijna een jaar later. En ik moet zeggen dat het zijn vruchten heeft afgeworpen. Christian gaat steeds vaker op eigen initiatief naar de WC en het broekplassen behoort tot het verleden. Nou ja, bijna dan. In drukke periodes is hij soms toch nog te laat bij de WC, waardoor alles nat wordt, maar 1 keer in de 3 maanden is grote winst ten opzichte van 3 keer per 1 maand. En daarbij heeft hij nu dus zelf opeens de stap naar nachtelijke zindelijkheid gezet.  Geweldig, ik ben trots op hem. Nu moet ik hem alleen nog aan zijn verstand peuteren dat ik niet iedere ochtend wakker gemaakt wil worden met de mededeling: “Mama! Het bed is niet nat!” Dat geloof ik nu wel…